Natte Voeten

De Khwai rivier is in het droge seizoen een trekpleister voor dieren op zoek naar water. Het avontuur trekt en we kiezen net na het dorp van het gelijknamige Khwai volk niet voor de grotere weg rond het park maar voor de wirwar aan zanderige tracks bij de rivier. Hier vertrouwen we volledig op de GPS met onmisbare Tracks4Africa kaarten. We geven om de zoveel kilometer nieuwe coordinaten in, zodat we zeker niet verloren rijden. We botsen op een boze olifant die geen zin heeft om uit de weg te gaan, dus maken wij een kleine omweg. We zien hele kuddes impala’s en zebra's, en hier en daar een kudu of een jakhals. We zijn de enige zelfdrive toeristen, wel kruisen we een enkele terreinwagen met toeristen die een georganiseerde game drive doen.
Hier zijn geen bruggen over de rivier, de enige weg is er door willen we aan de overzijde geraken. Een diepte van 70cm kan de wagen aan, en we kunnen enkel weten hoe diep het water is door er zelf te voet door te gaan, of wanneer we een andere wagen zien doorsteken. Dirk en ik staan te twijfelen aan de kant van het water en wanneer ik op het punt sta om door het water te gaan roept van de overzijde de gids van een game drive ons toe dat het hier te diep is. Even verderop kan het wel zegt hij…

Honderd meter verder vinden we de oversteek en dan gaat het bijna mis. We rijden het water in en krijgen een golf water over de auto heen. We zien enkel nog water, gelukkig houdt Dirk het hoofd koel en blijft rijden. Enkel seconden later staan we al op het droge, maar aan mijn voeten is water binnen gelopen. Gelukkig is er niets meer aan de hand en lijkt de wagen in orde. Plan was om de oversteek te filmen, maar op het filmpje is niets te zien. Wel is het geluid hilarisch, je hoort me zeggen ‘shit, shit, rijden, rijden, rijden’ en dan ‘mijn voeten zijn nat’. Het filmpje wordt dagen later nog afgespeeld, en ik ontsnap niet aan de pesterijen van de jongens.
We houden het voor bekeken en steken door naar de gravel baan. We rijden Chobe National Park binnen langs de zuidelijke Mababe gate. Daar kiezen we voor de route door de Savuti Marsh. Goudgele grasvelden, wij noemen ze leeuwenvlaktes, wisselen af met Mopane struikgewas. We missen een afslag en komen op de zogezegde hoofdbaan terecht. Erg vinden we dat niet, we zijn intussen helemaal groggy en zelfs hier ligt onze snelheid onder 30 km/uur.
De eindbestemming is Savuti camp, gelegen aan het Savutikanaal. Het kanaal staat nu droog, maar er kan gedurende jaren water door vloeien, waarna het zonder aanwijsbare reden jaren droog staat. Gelukkig zijn er de permanente waterholes in de buurt, waardoor in deze streek een grote variatie aan wild terug te vinden is.
Het is een eind naar de ablutions block, waarrond een ingenieuze muur is gebouwd. Dieren op zoek naar water kunnen er niet in, maar mocht er toch een dier binnen sukkelen kunnen ze wel naar buiten. Ook het kraantje op de kampeerplek is bestand tegen olifanten, en ingebouwd in een betonblok.

Ons plekje, aan het uiteinde van de campground, heet Paradise en heeft zijn naam niet gestolen. We lunchen in de schaduw van de grote kameeldoornboom. Neushoornvogels en eekhoorns zoeken aan onze voeten naar kruimels. De jongens graven putten op zoek naar water, zonder succes overigens.

Na een break zijn we opnieuw klaar voor een drive. We rijden door de Marsh langs de permanente waterplassen en heuvels met namen als Leopard Rock. En jawel, net voor zonsondergang spotten we een luipaard in een boom naast de weg. Het laat zich niet verstoren door onze aanwezigheid, en we blijven kijken tot de camp gate sluit, al is dat relatief want een omheining of een hek is er zoals overal in Botswana niet.
Trots hangen de jongens een blauw pionnetje op het magneetbord om aan te duiden waar we het luipaard hebben gezien. Ze krijgen een applausje van de stroperjagers, stoere soldaten die bij Savuti hun kamp hebben. Vooral Emiel is onder de indruk, en wil weten of er dikwijls stropers worden gepakt. De kapitein glimlacht enkel, en zegt dat zijn team er is om zowel de dieren als de toeristen te beschermen. Morgen mogen we naar hun helikopter komen kijken, want goed uitgerust zijn ze hier wel…