In de voetsporen van Livingstone...

19 juli 2018 - Victoria Falls, Zimbabwe

Bucket list time vandaag… We laten de auto staan en rijden met een busje naar de Victoria Falls. We bezoeken de watervallen van de Zimbabwaanse kant, daar is het zicht heb beste, hoewel de watervallen zelf in Zambia liggen.
En de dag begint goed, op amper een kilometer van Senyati liggen niet minder dan vijf leeuwen langs de kant van de weg. Ze doen zich te goed aan hun prooi, een grote antilope. Sommige ontdekkingen gebeuren wanneer we het het minst verwachten. 
De grens is niet ver, aan de Botswaanse zijde gaat het snel en enkele stempels later staan we al aan de Zimbabwaanse kant. Hier gaat het moeizamer, visa moeten gekocht en één voor één ingevuld worden. Dit is bandwerk en kassa kassa voor de Zimbabwaanse overheid gezien de vele busjes met dagtrippers naar de Falls.
Vanaf de grens rijden we in een uurtje naar het stadje Victoria Falls, dat volledig draait op toerisme. Hoewel het jaren politiek instabiel was in Zimbabwe (hopelijk gaat het nu de goede richting uit) was een bezoek aan de watervallen ook in het verleden nooit een probleem. We starten met een wandeling richting Zambia over de Zambezibrug, die gebouwd werd aan het begin van vorige eeuw, en waarvan de bungeespringers jumpen. We kijken toe en eten een appeltje in niemandsland, en vangen een eerste glimp op van de watervallen.

In het park gaan we Livingstone, de eerste Europeaan die de Vic Falls zag, achterna en wandelen we langs de klif met de watervallen aan de overzijde. De Zambezi dondert hier over een lengte van 1688 meter gemiddeld 100 meter naar beneden. Halverwege zijn we in no time kletsnat door het opspattende water en dat terwijl de watervallen niet nu maar op het einde van het regenseizoen - in april - op volle sterkte zijn. Gelukkig hebben we alle waardevolle spullen goed ingepakt in plastic zakken en huurden we afschuwelijk lelijke poncho’s. We stappen terug door het plaatselijke regenwoud, met planten die nergens anders in Zambia en Zimbabwe voorkomen maar hier kunnen groeien dankzij de nevels van de watervallen.

We bezoeken ook het Victoria Falls hotel, waar we ons in het koloniale tijdperk voelen. In de ingang die naar een reusachtige patio loopt hangen opgezette koppen van waterbuffels, kudu’s, elanden en springbokken. Een muurschildering maakt reclame voor de vluchten in 1948 tussen Southampton en Johannesburg. In die tijd niet rechtstreeks, maar met tussenstops in onder andere Sicilië, Cairo en hier.
Enkele gasten die net aankomen krijgen champagne bij de deur van butlers in kostuums behangen met tientallen medailles. Wij lopen verder naar het terras en de tuin met zicht op de brug over de Zambezikloof, en zien verderop de nevel van de watervallen. 

Ons kort bezoek aan Zimbabwe eindigt in stijl, met een helikoptervlucht over de watervallen. Die duurt amper een kwartier, maar is heel erg de moeite! De bewolking van vanochtend is ondertussen verdwenen, en we hebben een prachtig zicht op de watervallen en de Zambezi delta in Zambia. We zaten nooit eerder in een helikopter, wat een verschil met een vliegtuig is dat. Het ding gaat heen en weer in de wind, en wanneer de piloot draait om ons de Falls extra goed te laten zien draaien onze magen zich mee om. We vliegen terug over het Victoria Falls National Park en spotten een groep olifanten ver beneden ons.

De terugtocht gaat vlot, en bij de waterplas is het opnieuw olifantenfeest. We gaan in de bunker zitten en zien de olifanten op amper een meter van ons voorbij gaan. Bovendien komt plots een olifantenslurf door een kijkgat naar binnen op zoek naar eten, Emiel die daar zit schrikt zich een hoedje.

Het vuur wordt voor ons aangemaakt in de donkey, zodat we voor het slapen gaan een lekker warme douche kunnen nemen. Wanneer Emiel en Louis de tent in kruipen zijn ze het er over eens, dit was de allerleukste dag van hun leven…

Foto’s

1 Reactie

  1. Roselinde:
    4 augustus 2018
    Mmm, kerende magen in een klein vliegend toestelletje. Doet me denken aan de nascalijnen in Peru ... 😁