Kubu Island

In Nata slaan we opnieuw groenten en fruit in, en verstoppen deze nu zorgvuldig in de slaapzakken achteraan in ons bakkie. Een gewaarschuwd man… De kinderen voor mij aan de kassa in de winkel zijn blootsvoets en gekleed in lompen, het is hartverscheurend om te zien. Vanaf nu delen we de kledij van onze jongens uit wanneer we aangesproken worden. Structureel helpt dit natuurlijk niet, maar een ‘nieuw’ T-shirt tovert een brede lach op een gezicht en voor ons is het een kleine moeite.

We zijn opnieuw in de streek van de zoutpannen, en verlaten de bewoonde wereld op weg naar Kubu alias Neushoorn Island. Dit granieten ‘eiland’ vol baobab bomen, aan drie kanten omgeven door de Sua Pan, is een heilige plek voor de lokale bevolking. Lang geleden, toen de pan nog een binnenmeer was, was Kubu effectief een (schier)eiland, en ook tijdens het natte seizoen staat er in de omringende pan een ondiep laagje water, dat de pan in een moeilijk te berijden modderbrij verandert. Nu, tijdens het droge seizoen zou de weg droog en goed berijdbaar moeten zijn, al hoorden we daar de afgelopen dagen tegenstrijdige berichten over.
De grootste moeilijkheid is de juiste track vinden en daarna de correcte richting aanhouden. Een wirwar van sporen loopt immers van de weg tussen Nata en Gweta naar het zuiden. De eerste poging die we ondernemen eindigt al snel in een waterplas. We nemen geen risico en draaien terug naar de grote weg. Onze tweede keuze is succesvoller, we volgen nu een droog en hard spoor door de bush. Langs weerszijden krassen puntige doornstruiken op de wagen. De GPS volgt onze route probleemloos, en wanneer we even later een stel Britten inhalen en beslissen om samen verder te rijden zijn we helemaal gerust gesteld. 
Het landschap is overgegaan in goudgeel gras aan de ene zijde en de pan aan de andere zijde. Het pad is hier één spoor breed, dus wanneer we halverwege de rit enkele tegenliggers tegen komen moeten we recht het door gras in, gelukkig zonder problemen.
Gezien de totale droogte hier zien we amper dieren, op een springbokje en enkele struisvogels na. Toch wonen hier mensen, we rijden af en toe langs kleine boerderijen en slalommen tussen de koeien. 

De jongens hebben mijn Feelings gevonden en lezen luidop voor… Ze schateren het uit bij titels als ‘Blij in je blootje’ en‘Hallo Libido’. Dat vraagt wat uitleg van ons. Ook de evolutietheorie komt aan bod wanneer Louis vraagt waar de koeien van de boer vandaan komen. Dat hij ze gaat kopen volstaat niet, hij denkt verder en wil weten waar de eerste koe vandaan komt…
Bij de vet fence staat niemand deze keer, we openen zelf de hekken en rijden verder. Gelukkig kunnen we al het gekochte voedsel houden, want op Kubu is niets te krijgen. Er is zelfs geen water, dus we hebben zelf een grootte voorraad bij. De kampeerplek heeft een grote boom voor schaduw en verderop staat een hudo, en dat is het… Maar het uitzicht op de desolaatheid van de pan is goud waard.

In de late namiddag wandelen we de pan op. De jongens zijn stellig, verderop is water, maar dat blijkt een fata morgana. Aan het uiteinde van het eiland klimmen we op de rotsen, van hier zien we zo ver we kunnen kijken enkel een lege zoutvlakte. We proberen tijdens het nemen van foto’s te spelen met perspectief, maar erg goed zijn we er niet in. Het resultaat is binnenkort zeker te vinden op de Instagram pagina van Emiel en Louis.
Hier en daar ligt de pan toch nat, en dan is het moeilijk rechtop te blijven staan, en de jongens zien ondertussen wit van het zout.
De zonsondergang is alweer top, en met een kampvuur sluiten we de dag op deze schitterende plek af!