Zondag, braaidag

‘Mama, mag ik de match van gisteren verder kijken?’. Met twee voetbalgekke zonen zit lang slapen er niet in. Het is koud, maar met de elektrische dekens op de bedden hebben we daar geen last van gehad. We nemen de tijd om de auto, die de komende weken ons huis zal zijn, ‘in te richten’ voor we naar het Oosten rijden. De GPS heeft moeite om de satellieten boven Zuid-Afrika te vinden dus in het begin van de rit gebruiken we ouderwets de kaart. Emiel is er niet gerust in, als de GPS het laat afweten wordt navigeren in Botswana de komende weken inderdaad een uitdaging. Maar het komt goed, na een uurtje wijst de vertrouwde stem ons de weg.

We tanken de auto vol, bijna 160 liter gezien we een dubbele tank hebben. Ook dat zal waarschijnlijk nodig zijn eens we de bush ingaan. De eerste 200 kilometer gaat over een saaie tolweg, en dan gaat het over in een kleinere weg, langs dorpjes en iets grotere stadjes. Het valt op dat vandaag een vrije zondag is, bontgekleurde was hangt bij de huisjes (Mandela huisjes weten we nog van vier jaar terug), de braai staat overal te roken en er is veel volk op straat. Het valt ons op in vergelijking tot 2014 veel dorpen één of meerdere supermarkten hebben, en er echt in elke plaats een KFC is.

Louis is teleurgesteld dat er geen dieren te spotten zijn vandaag, in zijn herinnering ontdekten we tijdens de afgelopen reizen elke twee kilometer wel een ander dier. Vandaag dus niet, op een enkele baviaan en een wrattenzwijn na zien we enkel koeien, ezels, schapen en paarden. Daarvoor is hij niet naar Afrika gekomen…

Onze bestemming vandaag is Pezulu Tree House Lodge, bij Hoedspruit en aan de rand van het Kruger park. We nemen de gravel road naar de lodge en slagen er in de afslag naar de lodge te missen… En dat is een geluk bij een ongeluk, niet veel later botsen we op enkele olifanten. En op giraffen, impala’s en kudu’s. Onze safari reis is nu echt begonnen!

Ondertussen is het bijna donker en beseffen we dat we de weg kwijt zijn. Gelukkig botsen we op een eenzame ranger, die ons de weg toont naar de lodge. Het laatste stukje van de rit gaat over een zeer bultige weg, wij zijn blij met de hoge ligging van de wagen want met een gewone wagen zou de rit nog een stuk langer hebben geduurd.

Bij de lodge aangekomen trekken de jongens naar de TV voor voetbal, terwijl wij naar onze boomhut gebracht worden. Het uitzicht over de bush vanop het zes meter hoge terras is prachtig.
De boomhut heeft een glazen schuifdeur en dat zullen de jongens geweten hebben. Afzonderlijk van elkaar komen ze enthousiast aangelopen, met volle vaart tegen de deur. Bij Louis is het resultaat een stevige buil, bij Emiel die wat groter en steviger is vliegt de deur uit het schuif frame… Het glas is gelukkig niet gebroken maar we vrezen dat we in de kosten vallen, plaatselijke werkmannen worden opgetrommeld en hebben de hele avond werk.

Aperitief aan de bar eindigt in supporteren voor Rusland tegen Portugal met een hoop Nederlandstaligen (Afrikanen, Belgen en Nederlanders). We zijn niet asociaal maar meestal zoeken we niet  echt veel contact met andere reizigers. We genieten van vier weken onder ons na een jaar werken en school, en met elk zijn eigen activiteiten daarbuiten, maar deze avond is aangenaam. Voetbal, zingende dames tijdens het diner en vooral veel vodka zijn daar niet vreemd aan. Emiel en Louis roosteren marshmallows op het haardvuur met de andere kinderen, en hijsen alvast de Belgische vlag voor de wedstrijd van de Rode Duivels van morgen. Wij zijn er klaar voor!
Het is al laat wanneer we naar onze boomhut gaan, eerder gaan slapen kon niet gezien de deur pas rond 22u opnieuw op zijn plaats staat.