Kruger Wild Park

Er wordt gewaarschuwd voor een winterse periode deze week, met minstens afgelopen en komende nacht vriestemperaturen. Gelukkig sliepen we binnen, en hebben we niet veel last gehad van de kou. Wel hoorden en voelden we de stevige wind die is komen opzetten en de boomhut zacht doet wiebelen.
We nemen afscheid van Derek en hond Sabie, halen de Belgische vlag naar beneden en vertrekken richting Kruger Wild Park, waar we vier dagen zullen verblijven.

Onderweg naar Phanebi Gate, bij het buiten rijden van een dorp worden we gestopt door de politie. Een klassieker, we zijn volgens de politieman over een volle witte lijn gereden. Trager verkeer rijdt hier aan de kant zodat snellere wagens kunnen voorbijsteken en toch op het eigen baanvak blijven. Maar terwijl wij dat deden zouden we toch op het andere baanvak terecht zijn gekomen. We zijn daar zelf niet van overtuigd, maar kunnen weinig beginnen tegen de arm der wet… Met de tenten op het dak en de Bushlore stickers op de wagen is het natuurlijk heel duidelijk dat we toeristen zijn. Bij het checken van Dirk’s Belgische rijbewijs komt de voetbalwedstrijd van gisteren ter sprake en is het ijs wel snel gebroken. We slepen een deal uit de brand (lees, we kopen de politieman voor de helft van het bedrag van de boete om en moeten niet mee naar het politiekantoor) en voor we het weten zijn we weer op weg.

We zijn Kruger amper binnen gereden en spotten de eerste impala’s. Niet ongewoon, ze zijn met 150 000 stuks de meest voorkomende diersoort in het park. Alle rangers vertellen hetzelfde grapje, ze hebben een soort M op de poep, zoals het logo van McDonalds en zijn dus fastfood voor de leeuwen… Niet veel later liggen twee witte neushoorns te genieten van de zon. Giraffen, hier en daar een eenzame olifant, kudu’s, wildebeesten, bosbokken en nog eens drie neushoorns maken de lijst van vandaag compleet. 

Gisteren leerden de jongens dat het sap van de Aloe Vera cactus wordt gebruikt voor allerhande verzorgingsproducten. Voor wij het in de gaten krijgen hebben zijn ze hun benen tijdens de lunch aan het insmeren met het witte sap van een cactus… Waarna ze vrolijk verder gaan met eten van hun broodjes. Geen goed idee, tijdens het rijden beginnen hun tong en keel te branden, en wanneer Louis per ongeluk met zijn handen aan Dirk z’n oog komt begint ook dat heel erg te branden en te tranen. Tot daar de game drive, we rijden nu in één stuk door naar het Lower Sabie kamp waar we net voor de gate sluit aankomen. Achteraf bleek de cactus een Transvaalse kandelaar (letterlijk vertaald uit het engels) en redelijk toxisch. Iemand een idee vanaf wanneer kleine jongens wat logisch verstand krijgen?
Wanneer ik slaapplaatsen boekte in Kruger, nog vorig jaar, waren er al geen kampeerplaatsen meer vrij in drie van de vier kampen. Ik reserveerde wat wel beschikbaar was, in dit kamp een zogenaamde hut met drie single bedden. De hutten staan samen rond een binnenplaatsje met braai en keuken, en het is er erg druk. Ook de zuidafrikanen hebben schoolvakantie en er zijn veel gezinnen met kinderen in het park. Dirk zijn oog is ondertussen helemaal rood geworden, dus we besluiten het koken achterwege te laten en te gaan eten in het kamp restaurant…