Karma

Nog voor vijf uur worden we wakker van het lawaai dat alweer dezelfde buren maken. Tegen dat ik opsta ben ik al vrij geïrriteerd en wanneer dan ook nog de motor van één van de auto’s blijft draaien nadat de auto op onze kampeerplek is geparkeerd is de maat echt vol… Ik ga nog net niet de motor zelf afzetten, maar ga het niet meer zo vriendelijk vragen. Zodra zij vertrokken zijn valt het op hoe stil het hier is. De campground is nu gereserveerd voor ons en een stel blauwaapjes op zoek naar restjes van de vertrokken kampeerders.

De camping ligt vlakbij de uitgang van het park, bij het dorpje Khumaga. Om daar te geraken moeten we wel de rivier kruisen. Er zijn twee manieren omdat te doen, erdoor, of via een ferry. Die ligt tijdens het droge seizoen verankerd in het midden van het water, dus je moet aan twee kanten een eindje door het water. Ferry zoals ze het hier noemen is dan ook een groot woord, eigenlijk is het meer een ponton. Wij kiezen zonder twijfelen voor de ferry, ook al kost die ons 150 pula. Voor water wordt hier overal gewaarschuwd, en we rijden tenslotte met een huurwagen. Bovendien zou in geval van problemen onze vakantie een tijdje on hold staan.

We rijden de ferry vlotjes op, en daar staat de bootsman te grommen ‘those stupid white men who don’t want to pay 150 pula’. We begrijpen al snel wat hij bedoelt, onze ‘vrienden’ van de camping staan aan de overzijde. De wagen die ik bijna had gekaapt staat onder water, en geraakt geen meter meer vooruit. Het lijkt er op dat deze als eerste van de drie door het water is gereden, en zich daar heeft vastgereden. De anderen hebben de ferry dan maar genomen en de eerste wagen uit het water getrokken. Maar ondertussen is diens motor al lang onder gelopen en is er geen beweging meer in te krijgen. Karma!
We stoppen even verder om de bandenspanning te verhogen. Het korte stukje naar Maun dat we vandaag rijden gaat over geasfalteerde weg. We hebben bekijks, en er wordt gevraagd of we geen schoenen kunnen missen. Dat is niet het geval maar enkele T-shirts van de jongens wisselen wel van eigenaar.

Maun is de toegangspoort tot Moremi National Park met de Okavango Delta, en Chobe National Park. Selfdrive toeristen zoals wij bevoorraden zich voor een periode in de bush, terwijl op de kleine luchthaven de zogenaamde fly-in toeristen overstappen van hun internationale vlucht op een vliegtuigje naar één van de private lodges in de Delta voor een weekje luxe safari.

Hier vertrekken al meer dan een eeuw safari’s en de sfeer doet denken aan die van in de Indiana Jones films. In de supermarkt is het erg druk, maar we slagen er in om zo goed als alles dat we nodig hebben te vinden. Behalve eieren, die hebben ze ook in twee andere winkels niet. De kippen van Maun zijn in staking…
We passeren langs het ministerie van Wildlife om de permits voor de parken voor de komende vier dagen op te halen. Bij het benzinestation werkt de betaalterminal niet, dus betalen we cash. De suggestie om daar geld af te halen wijzen we af, de plundering van onze rekening na geld afhalen bij een benzinestation in Zuid-Afrika in gedachten.
We moeten dus ook nog geld gaan wisselen, en voor de jongens duurt het allemaal een beetje lang. Een verrassingsbezoek aan de lokale pizzaketen maakt veel goed, zeker na twee weken vooral braaien.

We logeren in Discovery B&B, even buiten Maun gelegen en gerund door een Nederlands koppel, dat na vrijwilligerswerk hier is blijven hangen. Een tiental traditioneel geschilderde rondavels staan net als in de lokale dorpjes rond een vuurplaats. We luieren de namiddag weg, Emiel is niet weg te slaan uit het Wifi huisje, terwijl Louis het koude water van het zwembad trotseert. Beiden spelen met poes Pieternel, die hen op een onbewaakt moment tot in ons huisje achterna komt. Nu we een nacht binnen slapen is het ook tijd om een uitgebreide douche te nemen @ zou     en het zand voor even van ons af te spoelen.

Er is geen restaurant, dus we gaan eten in een lodge bij de rivier. Het is vrijdagavond, en het terras aan met zicht op de rivier zit afgeladen vol met vooral expats en piloten die de toeristen van Maun naar de luxe lodges in de delta vliegen. We doden de tijd met UNO, en wanneer de zon ondergaat boven de rivier en de lichtjes in de bomen gaan branden voelt het even alsof we in Azië zijn. Misschien moeten we daar één van de komende jaren nog eens heen, dat is al van 2013 geleden…