Planet Baobab

Kleine dorpjes schuiven voorbij. Het leven lijkt hier traag te gaan, met veel voetgangers en een enkeling op een aftandse fiets. Kleine tuck shops en kraampjes met brandhout of fruit wisselen elkaar af. In ongeveer elk dorp met die naam waardig is er wel een splinternieuw shell tankstation, of is er eentje in aanbouw.
We zijn onderweg naar Gweta. De weg zit vol gaten, potholes zoals ze die hier noemen, en je zou gek moeten zijn om de maximum toegelaten snelheid van 120km per uur aan te houden. Vandaag is de lucht eindelijk strakblauw en de temperatuur boven 25 graden. De lokale bewoners kunnen de winterjassen en -laarzen thuis laten.

De komende dagen spenderen we in de zoutpannen, dus in Nata gaan we dollars wisselen in lokale Pula en vullen we de tanken. Onze voetbalvlag hangt buiten dus het ijs is waar we ook komen snel gebroken. De jonge pompbedienden vragen naar onze vakantie, en of we zijn gekomen om olifanten te schieten. Ons verbaasde antwoord, dat we ze enkel gaan schieten met ons fototoestel wordt met gelach onthaald, maar dat ze de vraag stellen bewijst vast dat er nog veel gejaagd wordt ook al is dat voor ons ondenkbaar.

We kamperen op de campground van Planet  Baboab. Zoals de naam zegt staan er enkele gigantische baobabs op het domein. Een groot roze aardvarken aan de hoofdweg geeft aan dat we er zijn. We wilden graag met een quad gaan rijden op de nabij gelegen Ntwetwe pan maar dat kan niet door de regen van de afgelopen dagen. Het zwembad met ijskoud water biedt een prima alternatief nu de zon volop schijnt. Louis en Emiel duiken samen met een pools jongetje de duikstokjes op, en stoppen pas met zwemmen wanneer ze blauw zijn van de kou.

Tegen onze verwachtingen in is hier geen televisie, dus we volgen het voetbal via smsjes van nonkel Marc. Misschien beter zo, we lezen de laatste updates pas de volgende ochtend, en de jongens zijn op deze manier niet al te teleurgesteld door het verlies van de Rode Duivels.