Botswana

7 juli 2018 - Tuli Wilderness, Botswana

Rondom ons is er vroeg bedrijvigheid, wij draaien ons nog eens om, zes uur is al vroeg genoeg om op te staan. Na een douche, misschien de laatste in bewoond gebied, rijden we richting uitgang van Kruger. Tijdens de korte rit ontdekken we de laatste zuidafrikaanse giraffen, zebra’s, impala’s, kudu’s, waterbokken en waterbuffels. Wat een weelde aan dieren heeft dit park…
Bij de gate moet de kofferbak open, en wordt er gecontroleerd of we geen wild vervoeren. We rijden een eindje richting Louis Trichardt, en telkens er een richtingsbord staat roept Louis dat hij geen valsspeler is. In Thohoyandou doen we tot ongenoegen van de jongens nog eens boodschappen en tanken de auto vol. Het duurt immers nog enkele dagen voor we opnieuw in de bewoonde wereld zijn en op Molema Bush Camping, waar we twee nachten slapen is er helemaal niets te krijgen. Inkopen doen is vandaag niet simpel, tegelijk met de grensovergang tussen Zuid-Afrika en Botswana moeten we ook langs de vet fence, bedoelt om de verspreiding van mond- en klauwzeer tegen te gaan. We hebben alleen geen idee wat mee mag en wat niet. We laten uit voorzorg eieren, yoghurt, verse groenten en vers fruit, en vers vlees liggen. Veel keuze is er daarmee niet meer, maar we slaan wel diepvries groenten en vis in, hopelijk worden die niet in beslag genomen. 

De weg loopt door een afwisselend landschap. In het begin lijkt het de jungle van Centraal-Afrika wel, met bananenbomen en palmen. Daarna rijden we door het Soutpans gebergte, met uitzichten die we nog kennen van in Namibië. Dikwijls gaat het door bewoond gebied, waardoor onze snelheid laag ligt. Nog een boete willen we immers vermijden… Net voor de grens met Botswana rijden we langs tuinbouwbedrijven waar sla en tomaten worden gekweekt.

We verlaten Zuid-Afrika bij de grensovergang van Pont Drift, bijna aan het drielandenpunt met Zimbabwe. Aan de zuidafrikaanse kant leest de beambte een krant, met Lukaku op de voorpagina. Zo is de toon weer gezet, en met de belofte van de man aan de jongens dat hij voor België zal supporteren tijdens de volgende wedstrijd verlaten we het land. De Limpopo rivier vormt hier de grens, en er is geen brug of low level crossing, we moeten dus door het water. Gelukkig staat het niveau laag in het droge seizoen, en zijn we in een wip aan de overkant. Anderen hebben minder geluk, een dame heeft zich vastgereden en haar wagen wordt uit het water gesleept. 

Ook de grenspost van Botswana zijn we snel gepasseerd. De documenten van de wagen worden zelfs niet gecontroleerd, en zo rijden we een kwartiertje later met een extra stempel in onze paspoorten een nieuw land binnen…
Waarom we een wegenbelasting van 200 rand moesten betalen is ons voorlopig een raadsel, vanaf nu gaat het zelfs niet meer over brede gravelwegen maar zo goed als offroad zodat we 4x4 stand van de auto regelmatig nodig hebben.
Aan de vet fence rijden we met de auto door een desinfecterende vloeistof, en we moeten allemaal de auto uit om ook de onderzijde van onze schoenen te ontsmetten. Dat er nog tien paar andere schoenen in de auto staan wordt gemakkelijkheidshalve vergeten. De dames aan de fence checken de koelkast in de auto, geven ons tips voor een volgende keer (enkel rauw rood vlees is verboden) en we kunnen weer verder. We waren dus voorbereid op een strengere check… en we eten twee avonden voor niets fish sticks en checken nuggets!
Dertig kilometer verder komen we aan bij Molema bush camp. We zitten in niemandsland, er zijn vijf kampeerplekken en drie cabins bij de rivier, en vooral veel bavianen, blauwapen en mangoesten. Wanneer we stil zitten, wat misschien een beetje veel gevraagd is voor de jongens, lopen ze over onze kampeerplek… Die is de moeite, een grote plek onder een grote boom, met privé sanitair (lees, een open douche en toilet). Molema is niet omheind, en tijdens het welkom door de ranger die we makkelijkheidshalve Kevin noemen (in zijn voor ons niet te verstane naam kan je met wat goede wil Kevin horen) worden we er op gewezen dat er in theorie olifanten, leeuwen, hyena’s of luipaarden op bezoek kunnen komen. De uitwerpselen van olifanten die vlakbij liggen wijzen er op dat hij niet aan het zeveren is.

Zolang de zon niet onder is spelen we Uno en Wie is het?, wanneer het donker is stoken we een groot vuur. In de donkere nacht horen we gekrijs, gegrom en geblaf dat we niet goed thuis kunnen brengen, maar dat waarschijnlijk komt van de vele bavianen hier.

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s

1 Reactie

  1. Caroline Blockmans:
    14 juli 2018
    Wat een onwaarschijnlijk avontuur toch!! Zalig om mee te maken/ lezen!! 😀😀